Κατέβηκε για να πάει να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει την σύζυγο του να γεννήσει το δεύτερο παιδί τους αλλά τον πρόλαβαν μερικές μαχαιριές από τρεις αγνώστους μέσα στην νύχτα.
Μπήκε στο ασανσέρ για να ανέβει στον έκτο όροφο αλλά την τελευταία στιγμή τρύπωσε και ένας άγνωστος και η ζωή της έγινε κόλαση. Ήταν δεν ήταν γύρω στις 12 το βράδυ.
Μπήκε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει τα απαραίτητα για την οικογένεια, αλλά βρέθηκε την λάθος ώρα στο λάθος σημείο. Με μερικές σφαίρες έπεφτε νεκρός και άφηνε πίσω του δυο ορφανά και η ειρωνεία, είχε αρχίσει να κάνει σχέδια για μετά την σύνταξη.
Περπατούσε ανέμελη κρατώντας την τσάντα της με λίγα χρήματα για να πάρει κάτι από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Στα 68 της χρόνια λίγα πράγματα την απασχολούσαν. Όχι όμως και ο νεαρός με το μηχανάκι που στην προσπάθεια του να της πάρει την τσάντα την έριξε και της προκάλεσε πολλαπλά κατάγματα. Τώρα δεν ξέρει πότε και αν θα ξαναπερπατήσει.
Γυρνούσαν από την απογευματινή παράσταση κινηματογράφου, ήταν δεν ήταν 14 στα 15. Τρία τετράγωνα πριν το σπίτι, τους σταμάτησαν τέσσερις συνομήλικοι ή μάλλον λίγο μεγαλύτεροι και τους ξεκαθάρισαν ότι αν δεν δώσουν κινητά και χρήματα θα έχουν άσχημη εξέλιξη. Τα δυο αδέρφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τα έδωσαν όλα. Άλλωστε τι σημασία είχαν μπροστά στην ζωή τους.
Έχει πάρει πτυχίο και μόλις ολοκλήρωσε το master και σκέφτεται να κάνει και διδακτορικό. Που; Ελλάδα ή εξωτερικό; Και μετά τι;
Είναι 25 και έχει μόνο απολυτήριο λυκείου, ψάχνει για οικοδομές, στα χωράφια, στα καραβιά, αλλά τίποτε. Δεν είναι τεμπέλης, δεν φοβάται την δουλειά. Την ανεργία φοβάται.
Είναι 48 και έμεινε άνεργος, η σύζυγος δεν εργάζεται και έχουν τρία παιδιά.
Είναι 83 και έμεινε μονός στην ζωή, ο θεός πηρέ κοντά του την σύζυγο και τα δυο του παιδιά. Έμεινε μονός, και φοβάται, φοβάται τοι αν πέσει, αν συμβεί κάτι, δεν θα καταλάβει κανείς και θα μείνει αβοήθητος. Υπήρχε και εκείνο το πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι, αλλά ποιος ξέρει;
Είναι δεν είναι 19, δεν έχει που να κοιμηθεί, έχει δυο μέρες να φάει και έχει αγριέψει και φοβάται ότι θα κάνει κακό σε κάποιον.
Όμως δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που φοβούνται, υπάρχουν και αυτοί που δεν φοβούνται.
Αυτοί που μοιράζονται μίζες δεκάδων εκατομμυρίων για υποβρύχια, για αεροπλάνα, για ανταλλακτικά, για πολεμικά σκάφη.
Αυτοί που μοιράζονται προμήθειες για επικοινωνιακό υλικό, για εξοπλισμούς γραφείων, για συνταγές, για εξοπλισμό εργαστηρίων και νοσοκομείων.
Αυτοί που μοιράζονται αμοιβές για δημόσια έργα, για υπερωριακή απασχόληση, για εργασία μιας ή δυο ωρών σε οκτάωρη βάση, για 16 και 18 μισθούς, για εφάπαξ που φτάνει τα 250.000 αλλά και προεδριλίκια που αγγίζουν τα 200 και 250 χιλιάρικα ετησίως.
Αυτοί που ασχολούνται με ότι έχει μίζα και ψήφους.
Αλήθεια γατί πρωην πρωθυπουργός παίρνει 10.000 μηνιαία σύνταξη και γατί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας παίρνει σχεδόν 30.000 μηνιαίως υπό τις παρούσες συνθήκες;
Και βέβαια ανάμεσα στις δυο ομάδες στέκει η κυβέρνηση, στεκόυν οι ολίγιστοι και οι βραχύβιοι, στεκουν αδύναμοι και ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε. Παρακολουθούν το καράβι να βουλιάζει και κοιτούν σαν αποσβολωμένοι θεατές ταινίας. Η κοινωνική δομή καταρρέει, το έθνος βουλιάζει στην αποσύνθεση και κανείς από τους διοικούντες δεν μιλάει για ανάπτυξη παρά μόνο για διαπιστώσεις.
Δεν ξερόυν να κάνουν τίποτε άλλο από το να διαπιστώνουν και μερικοί από αυτούς να ασχολούνται με ότι έχει μίζα και ψήφους. Αυτά ξέρουν, τίποτε άλλο.
Και εγώ φοβάμαι, για πρώτη φορά φοβάμαι
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου