Λατρεύω το ταξίδι για την Κρήτη. Το θαλάσσιο, με οποιοδήποτε καράβι, για οποιοδήποτε λιμάνι. Πόσες ώρες; Ούτε που ξέρω καλά καλά. Αρνούμαι να τις μετρήσω. Αρνούμαι να αγανακτήσω για τις καθηστερήσεις, για τα μπερδέματα με τους αριθμούς θέσεων, αρνούμαι να ταλαιπωρηθώ!
Μου αρέσει να τριγυρνώ μέσα σ' αυτά τα τεράστια καράβια, να χαζεύω στα καταστήματα, να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να χάνομαι στους ατέλειωτους διαδρόμους, τα σαλόνια και τα καταστρώματα.
Περνώ την ώρα μου, παρατηρώντας τους συνεπιβάτες μου. Σκαρώνω σενάρια και βιογραφικά για τον καθένα, ανάλογα τη φάτσα του, τη γλώσσα του σώματός του, ανάλογα τις αντιδράσεις του, ανάλογα την τρέλα μου!
Έτσι κι αλλιώς, όλοι δικοί μου είναι: Οι μισοί από την Κρήτη, και οι άλλοι μισοί θαυμαστές της, που πάνε να τη γνωρίσουν από κοντά!
Όταν βαριέμαι, ξαπλώνω στις αεροπορικές θέσεις και χαζεύω σε κάποια τηλεόραση. Βλέπω με το ένα μάτι έργα που δεν θα τα έβλεπα ποτέ στο σπίτι, βλέπω ειδήσεις, μα όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά, τόσο ασήμαντα, τόσο αδιάφορα, χαλαρώνω...
Διαισθάνομαι κάποια κινητικότητα, κάποια ένταση στους επιβάτες. Οι περισσότεροι σηκώνονται από τις θέσεις τους για να ξεμουδιάσουν, ελέγχουν τις αποσκευές τους, διπλώνουν τα περιοδικά τους. Καταλαβαίνω, φάνηκε η Κρήτη!
Βγαίνω στο κατάστρωμα. Κόσμος μαζεμένος στις κουπαστές. Στο βάθος η Κρήτη που μεγαλώνει, θυμίζει γοργόνα που βγαίνει από τα βάθη της θάλασσας να μας υποδεχθεί!
Μπαίνουμε στο λιμάνι. Το Ακρωτήρι. Ο ήλιος δύει πίσω απ΄τα βράχια του, και ανατέλει μέσα στις καρδιές μας.
Καλώς σε βρήκα Κρήτη!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου