ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...

5.9.09

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...

Print this post Γράφει ο Νίκος Σάνσης

(οικονομολόγος)

Ξέρουμε πια ότι προκηρύχτηκαν εκλογές. Πιθανόν άλλες να είναι οι προτεραιότητες των αναγνωστών. Θα γράψουμε και για αυτά στην ώρα τους. Όμως η ζωή δεν σταματά με τα κάθε είδους έκτακτα δρώμενα. Σκοπός είναι να την... καταγράφουμε σε κάθε εποχή μαζί τις όμορφες σχετικές ανθρώπινες συνήθειες. Πρωί λοιπόν της Δευτέρας επιστρέφω από το νησί στη δουλειά μου. Μέσα στο πλοίο πολλά τα μελαγχολικά πρόσωπα με τα μπαγκάζια τους. Από το Σαββατοκύριακο άρχισε η επιστροφή για τα αυτοκίνητα με τις οικογένειες τους μέσα με βαλίτσες, ποδήλατα, παιγνίδια, κανένα κλουβί με το πουλάκι όλα ατάκτως και χωρίς κέφι τοποθετημένα. Στα μπροστινά καθίσματα οι καψαλισμένοι από τον ήλιο γονείς. Πίσω τα απορημένα μουτράκια των παιδιών κολλημένα στα τζάμια. Κατεύθυνση του οδηγού η ουρά αυτοκινήτων για το φέρυ μπωτ της γραμμής με προορισμό τον γυρισμό στο κλεινόν άστυ. Μελαγχολία, ακεφιά, μπαταρίες αλλού γεμάτες αλλού μισογεμάτες. Η όλη αυτή κακοδιάθετη εικόνα αποτυπώνεται και στο ανέμελο ντύσιμο όλης της οικογένειας. Όλοι προσπαθούν να εντοπίσουν ποια αόρατη δύναμη κατανάλωσε τόσο γρήγορα τις μέρες αδείας. Αλήθεια πως πέρασε το πιο ωραίο χρονικό διάστημα του χρόνου. Αμάν πάλι στο σπίτι, οι λογαριασμοί, οι πιστωτικές, οι δαπάνες σχολείων, οι κοινές δαπάνες, ο ρουχισμός των παιδιών. Πως θα τα βολέψουμε ρε γαμώτο, συλλογίζονται οι μπροστινοί επιβάτες. Φτου πάλι αρχίζουν τα σχολεία, σκέπτονται οι πίσω μπόμπιρες.
Τα πρόσωπα και οι φάτσες, στην αναμονή του πλοίου, μελαγχολικά. Ούτε να μιλήσουν δεν θέλουν. Βλέπεις εφέτος οι μέρες ξεκούρασης ήταν λιγότερες από άλλα χρόνια. Άρα αναπόφευκτα πιο ουσιώδεις και λαχταριστές.Aχ να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω και να ξανά ξεκινούσαν όλα από την αρχή. Πάνε τα μπάνια, πάνε τα ωραία φαγητά στην ταβέρνα, πάνε τα σινεμαδάκια, τα παιγνίδια των παιδιών, το τάβλι, η μπιρίμπα οι ατέλειωτες συζητήσεις με φίλους και συμπαραθεριστές επί παντός επιστητού.
Ωραία εποχή το φθινόπωρο με απαλά χρώματα και γεύσεις άπειρες. Αδύνατη και μελαγχολική η ψυχολογία του παραθεριστή. Επιστροφή στην σκληρή Αθήνα στο απάνθρωπο περιβάλλον. Έχει μεγάλη σημασία ο χώρος που ζεις. Στην Αθήνα, το χάος, η ρύπανση η καυτή άσφαλτος τα κτίρια και η έλλειψη πράσινου επιτείνουν την μελαγχολία. Μέσα όμως από αυτή την γκρίζα σκόνη της ψυχής ας σκεφτούμε και ας πούμε σαν αισιόδοξος λαός. Να έχουμε την υγειά μας, καλή επιστροφή, και του χρόνου τα καλύτερα!!