«Κα-λό τα-ξί-δι»

Το ξέρουν και οι πέτρες. Όλα στη ζωή έχουν ένα τέλος. Όπως και μια αρχή. Αλλά σημασία έχει το τέλος. Το πώς θα φύγεις. Απ΄ ό,τι κάνεις. Κι από την ίδια τη ζωή. Πολλοί, προνοητικοί, γνωρίζοντας ότι ο τρόπος που φεύγεις, είναι αυτός που σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει και όσα έκανες προηγουμένως, φροντίζουν πολύ την αποχώρησή τους. Προσέχουν να είναι με αξιοπρέπεια. Να προκαλεί τον σεβασμό όσων σε γνώριζαν πριν και όσων σε παρακολουθούν τώρα να αποχωρείς. Έχει μεγάλη σημασία ας πούμε να φεύγεις όρθιος. Με το κεφάλι ψηλά. Με σταθερό βήμα και με κινήσεις που προδίδουν ότι σε όλη σου την πορεία ήσουν...
επίσης όρθιος, και δεν χρειάστηκε στιγμή να σκύψεις τη μέση, να πέσεις στα τέσσερα, να το βάλεις στα πόδια, να παρακαλέσεις, να γίνεις αναξιοπρεπής. Κι αν για κάποια στιγμή υποχρεώθηκες- υποχρεώθηκες, ε;- να κάνεις κάτι από όλα αυτά ή ακόμη και όλα αυτά, σηκώθηκες αμέσως, τίναξες τα ρούχα, και προχώρησες πάλι όρθιος. Και όπως πάντα με το κεφάλι ψηλά... Πώς κορόιδεψε τόσους πολλούς
Ε, ο Καραμανλής καμιά σχέση. Φεύγει απαξιωμένος, με το κεφάλι σκυφτό, και την εικόνα τού δήθεν αγέρωχου ηγέτη, εντελώς στραπατσαρισμένη. Ο άνθρωπος που κυβέρνησε τη χώρα για 5 χρόνια, εγκαταλείπει την εξουσία αφήνοντας πίσω του ερείπια, και μας όλους με την απορία πώς τα κατάφερε ένας άνθρωπος να κοροϊδέψει τόσο οικτρά τόσους πολλούς για τόσο μεγάλο διάστημα. Σε χρόνο ανύποπτο είχαμε εκτιμήσει ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα φύγουν νύχτα. Απολογούμαστε για τη λάθος εκτίμηση. Φεύγουν μέρα μεσημέρι, και... απολαμβάνουν τις «ευχές» των πολιτών που βίωσαν στο πετσί τους όλα αυτά τα χρόνια τη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση. Πώς το φωνάζουν στα γήπεδα όταν η φιλοξενούμενη ομάδα, μαζί με τις αποσκευές της αποχωρεί και με 4-5 γκολ; «Κα-λό τα-ξί-δι»; Έτσι ακριβώς.